محمد رستم‌پور

6 سال از سوم تیر 84 میگذرد. رخداد عظیم و شگفتی که یکی از فرازهای اساسی تاریخ پر فراز و نشیب و عبرت آموز جمهوری اسلامی ایران و چه بسا تاریخِ سراسر نکته و تأمل این مرز و بوم به شمار میآید. سوم تیر 84، محمود احمدی نژاد، شهردار تهران، از راه نرسیده، در رقابت سخت و طاقت فرسای سیاسی نهمین دوره ریاست جمهوری، بر سیاستمدار کهن و پرتجربه ی سه دهه حیات حکومت جمهوری اسلامی، و بر رئیس خود در دوران سازندگی، اکبر هاشمی رفسنجانی پیشی گرفت.

حامیان و طرفداران او، مستضعفان و عدالتخواهان، اما از راه نرسیده بودند و خسته از دیوانسالاری کارگزارانه و سیاستهای تعدیل، معترض به ترویج اباحهگری و سادهانگاری فرهنگی به نام جامعه مدنی و اصلاحات، منتظر و متوقعِ یک مؤمنِ مکتبگرایِ ساده زیست بودند تا بار دیگر تنفس در حیات آرمانها و ارزشهای امام خمینی (ره) را با تمام جان و جهان خویش تجربه کنند و «آمادهای» پیدا کنند تا «رهبر آزاده» به او اتکاء کند و به انگشت اشاره ولّی، فرمان پذیرد و به سر بدود.

این انتظار طولانی و شادی بهجت افزای پیروزی «دکتر»، سبب شد برخی از ابعاد شگفت آلود این حماسه ی پردامنه و گسترده، همچون شکست هاشمی 2005 با همه هیمنه و ابهت و کاریزما و ثروتش، و با پشتوانه تمامی جریانات سیاسی چپ، راست، سنتی، میانه، مدرن، و الیتهای فکری دانشگاهی و حوزوی محافظه کار و اصلاح طلب، در هیاهوی کودکانه و مستی شدید پیروزی اعجازآمیز و غافلگیرکننده احمدی نژاد فراموش شود. هاشمی بار دیگر از راهیابی به قدرت باز ماند، این بار هم مانند اسفند 78، انتخابات مجلس ششم؛ این بار هم با رأی و نظر مردم.

و اصولگرایانی که تا دیروز، این استاد دانشگاه علم و صنعت را در حد و اندازههای او یک رجل سیاسی نمیدانستند، بر گِرد «آقای رئیس جمهور» حلقه زدند و کوشیدند هر یک وزارتخانه و نهاد و پست و سمتی طلب کنند و او را خالصانه و مؤثرانه برای رساندن بارِ عظیم و حجیمِ انتظارات و توقعات صحیح مردم کوچه و بازار برای ساخت یک دولت اسلامی، یاری نمایند.

آنها بیش از آنکه سوم تیری باشند، احمدی نژادی شدند و این گونه بود که برای جریانسازی رخداد عمیق «سوم تیر» هیچ کوشش و جد و جهدی به کار نبستند. زمان به سرعت میگذشت، شاید گمان داشتند برای گفتمان سازی و ترویج و تبیین اندیشه ها و آرمانهای سوم تیر، زمان بسیار است و برای «استقرار» در ساختمان پاستور، وقت ضیق.

خاتمی اما علاوه بر یاران و وفادارانش در ستاد انتخاباتی خیابان به آفرین، که با او راهی کاخ ریاست جمهوری شدند، نخبگان و چهرههای دلسوزی در اختیار داشت که از پیروزیاش، جریان و جبهه بسازند و برای دولت و تشکیلات و دیوانش، تئوری سازی کنند و از ساده ترین اصول دموکراسی، آموزشهای دانشگاهی و استنباطهای فقهی، بیرون بکشند و گفتمانسازی و روشنگری و تبلیغ و اطلاعرسانی نمایند.

اینگونه بود که «دوم خرداد»، در دوم خرداد 76 نماند و سوم تیر در سوم تیر 84 متوقف شد.

پس از 6 سال، احمدی نژاد مانده و مقربانی که بسیار زود، تقرب به او، و دیدگاهها و انتخابهایش را انکار میکنند. احمدی نژاد مانده و اصولگرایانی که بسیار زود، نمایندگی او را در مناظرات و مباحثات به دلایل و منابع تخیلی و وهم آلود استناد میدهند. حلقه یاران تغییر کرده است، شاید به دلیل سماجت احمدی نژاد و سهمخواهی «اصول»گرایان. او اینک تنها مانده، و تنهایی و قدرت، قداست میآفریند و اینگونه است که احمدی نژاد از مردم فاصله گرفته و به جریانات نزدیک شده است.

اما این همه ماجرا نیست. همانقدر که احمدی نژاد در اعتماد به جریان انحرافی مقصر است، اصولگرایان و بسیجیان در تنها گذاشتن او و سپردن فرماندهی جبهه «سوم تیر» بدو اشتباه کرده اند. البته اگر بتوان این قوم جفاکار را که ناجوانمردانه، به بهانه ی انتقاد از جریان انحرافی و اعتراض به مشایی و اعوان و انصار و خط و ربط نادرست و منحرفانهی او، «سوم تیر» را زیر سؤال میبرند و به انتخاب مردم توهین میکنند و از بی ظرفیتی رئیس جمهور سخن میرانند، اصولگرا نامید. کدام اصول؟

باید در مقابل این انتقامگیری و گروکشی و استهزاء و نمایش و تظاهربازی پایگاه های خبری و روزنامه های حضرات و آقایانی که در مقابل چهرهی مستضعفان قیافهای حق به جانب میگیرند و ادعا میکنند آنها میدانسته اند پوپولیسم و عرفان بازی و رانتخواری هم در دولت احمدی نژاد راه می یابد و با دُم خود گردو میشکنند و از شدت ذوق، بزاق از لب و دهان جاری میکنند، چه گفت و چه کرد؟ چرا اینها از وجود «جریان انحرافی» به اندازه دشمنان مذهب و ملت و چه بسا بیش از ایشان، شادمانند؟

همین سیاسیونی که در تمامی دوران پرالتهاب فتنه یا به فتنه گران نان قرض دادند یا پس از 3 دهه تجربه کار و فعالیت در جمهوری اسلامی، در کوران بی خبری و حیرت مردم، در جهل مرکب و سکوت خفقان آور خود، نه تنها حق را از باطل تشخیص ندادند، بلکه به دنبال پاگذاشتن بر خون شهدای این نبرد نابرابر و نادیده گرفتن هدم حیثیت نظام و خسارت به بیتالمال، داد آشتی ملی و وحدت ملی و میانجیگری سر دادند. همین بیبصیرتانی که در فتنه به چپ و راست زدند، اینک کاتولیکتر از پاپ شده اند و به رئیس جمهور تذکر ولایتپذیری و بصیرت میدهند. مورخانی که اختلافات رؤسای جمهور قبلی با رهبری و جفاهای آنها به ایشان و نظام را از یاد برده اند و برای حکم حکومتی، تاریخی جز دولت دهم نمیشناسند. عزیزانی که توقعات رهبری از دولت را تیتر میکنند و انتقادات ولّی فقیه از مجلس و دیگر نهادها را حذف. معناشناسان و دانشگاهیانی که بر خود فشار میآورند تا احمدی نژاد را با مشایی مترادف کنند و تمام خدمات و مجاهدتهای بی بدیل دولتهای نهم و دهم را در یک کفه ترازو و اشتباهات و خطاهای محرز او در مواردی همچون ماجرای وزارت اطلاعات نیز در کفهی مقابل و برابر نشان دهند. چه عِرضی از خود میبرند و چه زحمتی بر رهبری و مردم میدارند. در کم خردی و بی بصیرتی ابنالوقتهایی که بار دیگر بوی انتخابات مشام تیز آنها را حساس کرده است، همین بس که شرایط ویژه، منحصربه فرد و تعیین کننده منطقه و جهان را نمی فهمند- یا نمیخواهند بفهمند- و به جای پرداختن به موضوع بیداری اسلامی و تکلیف جهاد اقتصادی، دائم از جریان انحرافی مینویسند و در طلب مشایی به هر کوی و برزن سر میزنند و سعی خالصانهای به کار میگیرند که فتنه 88 را در نظر مردم پاک کنند و به جای آن، جریان انحرافی را مشق کنند.

انتقام از احمدی نژاد، بسیار زودتر از وقت موعود (انتخابات یازدهم ریاست جمهوری) آغاز شده، اتفاقی که در رخداد آن، بیشترین تقصیر متوجه خود اوست. باید چارهای اندیشید، نه برای نجات احمدی نژاد، که برای تبیین آرمانها و اصولی که احمدی نژاد را به قدرت رساند، آرمانها و اصولی که «سوم تیر» را رقم زد.

نخبگان و خواص مدعی اصولگرایی از هم سر میتراشند، باید مردم در صحنه بمانند و نه «احمدینژاد» را، بلکه «سوم تیر» را، خود را، و آرمانها و اندیشههای جمهوری اسلامی را تکرار کنند. این بار تا سال 92، و شاید در خرداد 92. هیچ چیز تغییر نکرده، طوفان دیگری در راه است!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: